12 września 1819 roku urodził się Władysław Maurycy Niegolewski, jeden z najwybitniejszych adwokatów i obrońców sprawy polskiej w zaborze pruskim.

Ukończył poznańskie Gimnazjum św. Marii Magdaleny, a potem prawo w Bonn, uzyskując stopień doktora (1845). Nie przyjął propozycji objęcia katedry na Uniwersytecie w Zurychu. Po powrocie do Poznania współorganizował atak na cytadelę z 3 marca 1846 roku. Aresztowany i więziony w Poznaniu i Berlinie. Uwolniony po słynnym procesie berlińskim przeciwko 254 uczestnikom konspiracji polskiej oskarżonym o przygotowanie powstania w 1846 r. Zwolniony na mocy amnestii w 1848 r, wszedł w skład Komitetu Narodowego w Poznaniu. W 1849 r. bronił Jakuba Krotowskiego-Krauthofera oskarżonego o udział w powstaniu 1848 r.

Od 1848 r. do 1884 r. był trzykrotnie posłem do sejmu pruskiego, a od 1871 r. także do Parlamentu Rzeszy. Walczył o szanowanie praw Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Sprzeciwiał się germanizacji. Wykrył w 1859 r. prowokację prezydenta policji pruskiej, który upozorował w Poznaniu spisek antypruski.

Walczył w powstaniu styczniowym. W bitwie pod Ignacowem został ranny. W maju 1863 r. mianowany szefem magistratu w Kole. Wkrótce aresztowany i oskarżony o zdradę stanu, odbył karę więzienia w Głogowie.

W jego domu zawiązano w 1857 r. Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, którego został wiceprezesem i redaktorem "Roczników" PTPN. Był również współzałożycielem Towarzystwa Oświaty Ludowej i Towarzystwa Czytelni Ludowych.

Jako przeciwnik wpółpracy z władzami pruskimi, dawał wyraz swoim poglądom w artykułach publikowanych na łamach "Gońca Wielkopolskiego", który współredagował.

Zmarł 19 marca 1885 r. w Poznaniu.