31 maja 1992 roku zmarł adw. Witold Bayer, twórca Ośrodka Badawczego Adwokatury. Jego zasługą jest też utworzenie Biblioteki Adwokatury Polskiej i Muzeum Adwokatury.

Witold Bayer (9 października 1906 r. – 31 maja 1992 r.) studia na Uniwersytecie Warszawskim skończył w 1929 r., na listę adwokatów wpisany został w 1936 r.

We wrześniu 1939 r., pomimo zwolnienia od obowiązku służby wojskowej z uwagi na wadę wzorku, zgłosił się do wojska jako ochotnik. W czasie okupacji włączył się w działalność podziemną. Od 1940 r. był członkiem władz konspiracyjnej Naczelnej Rady Adwokackiej i Warszawskiej Rady Adwokackiej, a następnie – kierownikiem tajnego szkolenia aplikantów. Był jednym z trzech prawników, obok adw. Mieczysława Paczkowskiego i dr. Tadeusza Bernadzikiewicza, którzy powołali do życia w listopadzie 1942 r. instytucję wydawniczą pod nazwą Polskie Wydawnictwo Prawnicze.

Wziął udział w Powstaniu Warszawskim. W czasie powstania, u adw. Bayera zbierało się kolegium redakcyjne „Szańca”, które było jedynym pismem wydawanym regularnie drukiem aż do pierwszych dni października 1944 r. Po kapitulacji Powstaniu Warszawskiego, adw. Bayer uciekł z niemieckiego transportu.

W marcu 1945 r. rozpoczął praktykę adwokacką. W 1946 r. został  aresztowany za działalność niepodległościową. Przeszedł brutalne śledztwo i ciężkie więzienie. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie, wyrokiem z 16 czerwca 1947 r., skazał go za przynależność do nielegalnej organizacji na 6 lat więzienia (po amnestii karę złagodzono do 3 lat). Został osadzony w więzieniu przy ul. Koszykowej. Karę odbył w całości. W trybie administracyjnym został skreślony z listy adwokatów. Od lipca 1956 r. po raz kolejny rozpoczął praktykę adwokacką. W 1961 r. został zrehabilitowany.

Stworzył Ośrodek Badawczy Adwokatury, którego przez pierwszy okres istnienia był szefem. Z jego inicjatywy powstał Słownik Biograficzny Adwokatów Polskich. Doprowadził do utworzenia Biblioteki Adwokatury Polskiej i Muzeum Adwokatury. Był twórcą idei wyjścia adwokatury na uniwersytety do młodzieży. Stąd wyrósł też pomysł powołania Studium Wymowy Sądowej oraz Konkursów Krasomówczych dla Aplikantów Adwokackich w Polsce. W latach 1981–1986 zasiadał w Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej.

Obecenie Ośrodek Badawczy Adwokatury nosi jego imię.